Góra Waligóra
Wysokość:
Pasmo:
Nasza Trasa:
936 m n.p.m.
Góry Kamienne
Schronisko PTTK Andrzejówka - Pod Waligórą - żółty szlak - Waligóra - zółty szlak - Rozdroże pod Waligórą - niebieski szlak - Pod Waligórą - Schronisko PTTK Andrzejówka
Druga trasa na Waligórę w letniej odsłonie opisana jest poniżej, w dalszej części strony.
Waligóra to najwyższy szczyt Gór Suchych i jednocześnie całych Gór Kamiennych, który leży, w ich północnej części. Jest jedną z najwyższych gór Sudetów Środkowych. Waligóra należy do Korony Gór Polski, Korony Sudetów, Korony Sudetów Polskich oraz Diademu Polskich Gór. Masyw Waligóry tworzy kilkusetmetrowej długości grzbiet z łagodnym zboczem południowym i bardzo stromymi pozostałymi zboczami. Mogliśmy się osobiście o tym przekonać wybierając na podejście żółty szlak ze Schroniska PTTK Andrzejówka.
Forma szpiczastego stożka to zasługa przeszłych zjawisk wulkanicznych, z których powstały skały tworzące budulec pasma – permskie porfiry kwarcowe i melafiry. Charakterystyczna dla tego pasma jest też duża liczba skałek i kamieniołomów, zarówno starych jak i wciąż eksploatowanych. Jeden czynny kamieniołom melafiru właśnie mijaliśmy po drodze. Waligóra posiada najlepiej widoczne zbocze z okolicy schroniska Andrzejówka i jest to zbocze północne, opada bardzo ostro ku Przełęczy Trzech Dolin. Zbocza Waligóry porasta mieszany las świerkowo – bukowy, który sporo wycierpiał w wyniku klęski ekologicznej. Stan roślinności w Sudetach pogarszał się od lat 60-tych XX w. Zakłócona była stabilność ekosystemu poprzez nasadzanie monofaktury świerkowej. Spowodowało to wymieranie drzewostanu. W całych Sudetach klęska objęła obszar 15 tyś ha.
Dotarliśmy do miejscowości Rybnica Leśna gdzie zaparkowaliśmy auto na obszernym parkingu przy schronisku PTTK Andrzejówka. Schronisko to oficjalnie zostało otwarte w 1933 roku i jest jednym z nielicznych budynków, które w tej samej formie przetrwały do dnia dzisiejszego. Miejsce to jest bardzo popularnym celem wycieczek zarówno turystów jak i okolicznych mieszkańców, gdyż znajdziemy tu różnorodne trasy biegowe, oraz piękną trasę na piesze wycieczki. W Przełęczy Trzech Dolin funkcjonują dwa wyciągi narciarskie. Można tu uprawiać narciarstwo biegowe jak i zjazdowe a w schronisku można wypożyczyć sprzęt narciarski co dodatkowo służy turystyce w tym miejscu.
Od Schroniska PTTK Andrzejówka ruszamy w kierunku rozejścia szlaków Pod Waligórą, do którego idziemy szlakiem żółtym, a następnie dalej tym samym szlakiem idziemy na szczyt Waligóry. Zdecydowaliśmy się wejść na szczyt krótszym szlakiem ale bardzo stromym. Zimą bez raków ciężko go pokonać, ale jeśli się już na niego zdecydowaliście to lepiej nim wchodzić niż schodzić. Przejście owego stromego szlaku zajmuje nam około 20 min. Po dotarciu do szczytu znajdujemy na nim tabliczki oraz kamienny obelisk który nas informuje o celu. Nie ma tu widoków bo szczyt jest zalesiony. Po 1945 r. wznosiła się tu wieża triangulacyjna, widokowa lecz z czasem niszczała i została rozebrana. Z tego miejsca dalej możemy ruszyć również do ruin zamku Radosno od którego dzieli nas 30 minut marszu. Pieczątki na szczycie nie znajdziecie, ale jest do zdobycia w Schronisku PTTK Andrzejówka.
W drogę powrotną ruszamy dłuższym ale łagodniejszym szlakiem. Idziemy dalej szlakiem żółtym aż do Rozdroża pod Waligórą (845 m n.p.m.) a następnie kierujemy swe kroki na szlak niebieski. Na miejscowo otwartym terenie możemy oglądać okoliczne widoki. Ten szlak mimo że dłuższy to jest zdecydowanie łatwiejszy i ciekawszy. Zejście tą trasą do Schroniska PTTK Andrzejówka zajmuje około 40 minut.
Galeria
Nasza trasa
Nasza Trasa:
Schronisko PTTK Andrzejówka - Pod Waligórą - żółty szlak - Waligóra - zółty szlak - Rozdroże pod Waligórą - niebieski szlak - Pod Waligórą - Schronisko PTTK Andrzejówka
Ponownie odwiedzamy szczyt Waligóry i tym razem również wychodzimy żółtym szlakiem ze Schroniska PTTK Andrzejówka. Porównujemy czy lepiej wchodzi się zimą czy latem. Na szczycie jesteśmy bardzo szybko, latem idzie się o wiele łatwiej pomimo że jest stromo, problem może być po deszczu wtedy będzie tu ślisko.
Na szczycie krótki odpoczynek raczej nie wiele się tu zmieniło, brakuje tylko tabliczki z oznaczeniem szczytu ale na szczęście kamień pozostał. W drogę powrotną udajemy się żółtym szlakiem lecz w przeciwnym kierunku niż Schronisko PTTK Andrzejówka. Żółtym szlakiem idzie się praktycznie płasko aż do rozwidlenia szlaków przy charakterystycznym kamieniu upamiętniającym leśników.
W tym miejscu szlak żółty krzyżuje się z niebieskim. My cały czas trzymamy się żółtego szlaku który wiedzie wąską ścieżką między młodymi samosiejkami drzewek liściastych. Dochodzimy do Rozdroża Pod Waligórą gdzie znajduje się wiata turystyczna w stylu skandynawskim a oprócz tego ławki i miejsce przygotowane na ognisko bądź grilla.
W tym miejscu kolejny raz spotyka się szlak żółty z niebieskim, my jednak nadal idziemy żółtym szlakiem. Szlak żółty prowadzi już teraz bardziej otwartą przestrzenią i dochodzi do leśnej utwardzonej drogi. Tym razem kierujemy się już zielonym szlakiem w stronę schroniska. Tutaj w ciepłym słoneczku odpoczywamy z widokiem na Waligórę.
Trasa żółtym szlakiem na szczyt jest wymagająca ale dzięki temu jesteśmy bardzo szybko na szczycie. Zdecydowanie lepiej tędy wchodzić na szczyt niż schodzić dlatego wracaliśmy robiąc pętlę. Dla osób mniej wprawionych w górskie wędrówki szlak zielony i niebieski będzie znacznie łatwiejszy do przebycia.